We zwaaien mevrouw Christiaens uit!
Caroline, onze schooldichter die ons altijd verblijdde met leuke gedichtjes mag op pensioen. We blikken even terug op haar carrière!
Wat was jouw eerste job?
Ik was piepjong toen ik afstudeerde in 1982 en ik had het geluk dat ik mocht starten in de toenmalige Sint-Niklaaskliniek op de Houtmarkt in Kortrijk. Onze klas bestond uit dertig studenten en we vonden met zes direct werk. Het was toen niet evident om als pas afgestudeerde A2-verpleegkundige een job te vinden. Ik werkte op de afdeling ‘interne’ met als hoofdverpleegkundige Zuster Magda. Ik miste wat uitdaging en solliciteerde om in de operatiezaal te mogen werken. Er was helaas geen vacante plaats.
Uiteindelijk ben ik op intensieve zorgen terecht gekomen. Ik heb toch wat moeten bijstuderen om met alles mee te zijn. Ik mocht er ook stagiairs begeleiden samen met oud-collega’s Paul Caby en Roos Verkest. Daar werd de ‘fond’ voor het onderwijs gelegd …
Ik deed mijn job heel graag en mijn stokpaardje was cardiologie, maar ik had pech dat ik snel last kreeg van een hernia. Drie zwangerschappen en een aantal jaar als verpleegkundige later kreeg ik het advies om niet meer in de zorg te blijven werken …
Ik had het hier wel wat moeilijk mee … Ik kon mijn kennis niet loslaten en wilde een job blijven uitoefenen. Dankzij Paul kon ik een vervanging doen op school. Daar startte mijn carrière in het onderwijs!
Hoe verliep de overstap naar het onderwijs?
Wat een ommezwaai! De start was hectisch en daarbovenop moest ik mijn GPP-opleiding (de huidige specifieke lerarenopleiding) volgen. Ik moest dikwijls ‘nee’ zeggen tegen mijn kinderen en werkte vaak tot laat door, maar ik was gedreven en enthousiast!
Het waren ook woelige tijden. De A2 (HBO5) en A1 (bachelor) werden gescheiden op 1 september 1995. De toenmalige directeur van het Sint-Niklaasinstituut belde me gelukkig op en ik kon verder lesgeven in de A2-opleiding. Naast het lesgeven was er ook de stagebegeleiding. Ik reed dikwijls naar het ‘verre’ Jan Ypermanziekenhuis. Ik begeleidde er studenten op de afdeling ‘zware chirurgie’ en werd er ziekenhuisverantwoordelijke. Ik heb daar mijn hart verloren … Vraag maar aan Karen Vansteenkiste, stagecoördinator :-).
In het begin was het even wennen aan de taal: ‘Was ne keer mijnen rek’. Ik vond geen rek, het bleek de rug te zijn :-). En ook de ‘enè’ achter elke zin, vond ik eigenlijk best grappig. Ik ontmoette er toffe collega’s. Enkele zijn mee verhuisd naar school …
Heb je nog andere dingen gedaan naast lesgeven en stages begeleiden?
Ik was gedurende tien jaar klastitularis in het eerste jaar. Daar gaf ik de basis verpleegkunde en de beroepshygiëne. We hadden een leuke ploeg en organiseerden leuke uitstappen en een tweedaagse. Daarna was ik titularis met Charlotte Vanneste in het tweede jaar en lag mijn interesse vooral in de wondzorg. Ik nam ook lange tijd als vakbondsafgevaardigde een engagement op.
Ik was mentor voor nieuwe collega’s. Ik heb het jaren met hart en ziel gedaan. Ik vind het heel belangrijk dat je als nieuwe leerkracht een warm onthaal en goede begeleiding krijgt. Op het eind van mijn carrière ging ik mee op buitenlandse stage naar India en begeleidde ik de Indiase studenten die hier school liepen.
Wat ga je het meest missen?
Ik herinner mij vooral de mooie momenten… Onderwijs is inzet, blijven leren, generositeit, het graag zien van collega’s en studenten, enthousiasme en gedrevenheid.
Misschien zegt voormalig leraar Nederlands-Engels ‘Herman D’Hollander’ wel de waarheid: “De kwaliteit van het onderwijs wordt niet bepaald door programma’s en methoden, maar bijna uitsluitend door de kwaliteit van de docent.”
Ik wil mijn directie en collega’s bedanken voor hun geduld en vriendelijkheid, de goede samenwerking en vooral voor hun inzet!
Het gaat jullie allen goed!
PS: Bedankt Ilse voor de IT-ondersteuning.
Jij bedankt, Caroline! We gaan je missen!
